Η εισήγηση της Δικτύωσης Συνεργατικών Εγχειρημάτων Αθήνας στην εκδήλωση με τον περουβιανό αγωνιστή Ούγκο Μπλάνκο

Καλωσορίζουμε όλους σε αυτή την εκδήλωση που διοργανώνει η Δικτύωση Συνεργατικών Εγχειρημάτων Αθήνας, με ομιλητή τον περουβιανό αγωνιστή Ούγκο Μπλάνκο.

Η Δικτύωση Συνεργατικών Εγχειρημάτων Αθήνας είναι μια προσπάθεια που ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2012, με πρωτοβουλία των αυτοδιαχειριζόμενων εργασιακών σχημάτων που έχουν δημιουργηθεί στην πόλη μας τα τελευταία χρόνια.

Είμαστε συλλογικότητες ανθρώπων που απέναντι στην πραγματικότητα της συνεχούς εργασιακής επισφάλειας, της ανεργίας και των βάρβαρων συνθηκών εργασίας  επιλέξαμε, πολιτικά, να δοκιμάσουμε έναν άλλο τρόπο εργασίας: συλλογικό, με σχέσεις σεβασμού, συντροφικότητας και αλληλεγγύης. Πιστεύουμε ότι για να αναπτύξουμε τις παραγωγικές μας και τις δημιουργικές μας ικανότητες δεν είναι απαραίτητες κάθετες και ιεραρχικές δομές στην οργάνωση της εργασίας. Με δυο λόγια πιστεύουμε ότι μπορούμε χωρίς αφεντικά.

Κατανοούμε τις αντιφάσεις και τα όρια που, εκ των πραγμάτων, βάζει σε τέτοιου είδους εγχειρήματα η υφιστάμενη κοινωνική, πολιτική και οικονομική οργάνωση. Ωστόσο πιστεύουμε ότι η δράση μας ανοίγει δυνατότητες για την υπέρβασή τους.  Και πιστεύουμε ότι η συνεργασία και ο συντονισμός μεταξύ μας μπορεί να δημιουργήσει δυναμικές, που θα αμφισβητούν έμπρακτα και τις κυρίαρχες μορφές οργάνωσης της εργασίας και γενικότερα την δικτατορία της καπιταλιστικής οικονομίας.

Θα αναρωτιέστε βέβαια γιατί μια τέτοια δικτύωση ομάδων που αναζητούν άλλους τρόπους οργάνωσης της εργασίας, διοργανώνει μία εκδήλωση για τους αγώνες αυτονομίας των ιθαγενών λαών. ?Τι σχέση έχουν κάποιες κολεκτίβες εργασίας στην Αθήνα με αγώνες ιθαγενών λαών σε μακρινές ηπείρους?

Για μας η απάντηση είναι απλή στην πολυπλοκότητά της: είμαστε μέρος ενός κοινού αγώνα για τον κοινωνικό μετασχηματισμό, μέρος του ίδιου αγώνα για τη δημιουργία άλλων δομών οργάνωσης της κοινωνίας. Είμαστε σύντροφοι στον ίδιο αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό που λεηλατεί τις ζωές όλων μας. Και εδώ και εκεί.

Αν κάτι χαρακτηρίζει τη σημερινή φάση των ιθαγενικών αγώνων, σε σύγκριση με τον 20^ο αιώνα, είναι το πέρασμα από τον διεκδικητικό αγώνα αναγνώρισης των δικαιωμάτων τους στον αγώνα για οικοδόμηση των αυτονομιών τους, μέσα -και απέναντι- στα εθνικά κράτη.

Τη δεκαετία του ’80, σε μια μυστική έκθεσή της που δόθηκε γύρω στο 2000 στη δημοσιότητα, η CIA έκανε την εκτίμηση πως, για τα επόμενα εκατό χρόνια, η απειλή για τις ΗΠΑ και τις αξίες που αντιπροσωπεύουν στο δυτικό κόσμο και στις αναπτυγμένες χώρες, θα είναι τα ιθαγενικά κινήματα.

Σήμερα φαίνεται να επαληθεύεται η εκτίμησή της. Σήμερα, στην Αφρική, στην Αυστραλία, στην Ασία ακόμα, και βέβαια στην αμερικάνικη ήπειρο, μια σειρά ιθαγενών λαών εξεγείρονται καθημερινά –πολλές φορές σε τοπικό αλλά και πολλές φορές σε εθνικό επίπεδο- και συνενώνονται σε έναν αγώνα που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «ολικός αγώνας» ενάντια στον καπιταλισμό.

«Ολικός» γιατί αντιστρατεύεται τρεις από τους βασικούς, για την αναπαραγωγή του συστήματος, πυλώνες του καπιταλισμού:

-την κουλτούρα του ατομικισμού

-τη λογική της προόδου και της εξέλιξης

- και την ιδέα της ανάπτυξης και της συσσώρευσης πλούτου

Οι εξεγέρσεις αυτές των ιθαγενών λαών, όταν σπάνε το φράγμα της χειραγωγημένης πληροφόρησης και φτάνουν στα αυτιά μας, φέρνουν στο προσκήνιο τον πόλεμο ανάμεσα σε δύο κοσμοαντιλήψεις. Πόλεμος αόρατος πολλές φορές για μας, καθημερινός και πραγματικός όμως για τους αυτόχθονες λαούς, είτε λέγονται ζαπατίστας  στην Τσιάπας και προχωράνε ένα βήμα παραπέρα στην αναζήτηση της κοινωνίας της χειραφέτησης, είτε λέγονται Νάσο και Κούνα στον Παναμά και παλεύουν για την ίδια τους  την ύπαρξη, είτε λέγονται Μάγιας στην Γουατεμάλα και συνεχίζουν τον αιώνιο αγώνα για τη γη, είτε λέγονται Μαπούτσε στη Χιλή και την Αργεντινή και πολεμάνε για την ταυτότητά τους, είτε λέγονται Κέτσουα και Αϊμάρα στο Εκουαδόρ και τη Βολιβία και απαιτούν λόγο συλλογικό στη διαχείριση των φυσικών πόρων, είτε λέγονται Ινουίτ στον Καναδά και πολεμάνε για τη μητέρα Φύση…. είτε λέγονται Κούρδοι στα βουνά και τις πόλεις της Συρίας και κτίζουν μια γη ελευθερίας στην Ροζάβα και το Κομπανί...

Αυτοί οι λαοί δεν είναι ιθαγενείς γραφικοί, εξωτικοί και αμόλυντοι που πρέπει να τους προφυλάξουμε από τη μόλυνση του δυτικού πολιτισμού. Είναι λαοί σε αγώνα, είναι ιθαγενείς εξεγερμένοι, που κτίζουν την άλλη κοινωνία μέσα και πέρα από τον καπιταλισμό.

Ραχοκοκαλιά κοινή στους αγώνες τους είναι αξίες αντίπαλες στον καπιταλισμό: η κουλτούρα του συλλογικού και της κοινοτικότητας -που επέτρεψε την επιβίωσή τους μέσα από αιώνες ρατσισμού, καταπίεσης και αποικιοκρατίας- και ο σεβασμός στη Φύση και τη Μητέρα Γη που σήμερα κατασπαράσσει –κυριολεκτικά-  η λογική της «ανάπτυξης», κυρίαρχη λογική που ούτε η αριστερά δεν έχει ποτέ αμφισβητήσει στο δυτικό κόσμο.

Από την εμπειρία τους του συλλογικού και από την κοσμοαντίληψή τους για τη φύση έχουμε πολλά να διδαχτούμε και να στοχαστούμε.Οι αγώνες τους μπορεί να μοιάζουν διάσπαρτοι και αποσπασματικοί, είναι ωστόσο βαθιά αντικαπιταλιστικοί ως προς τους στόχους, τους τρόπους και τις αξίες τους και μπορούν να αναδείξουν εναλλακτικές προοπτικές στο όραμα για έναν άλλο κόσμο.

Για αυτές τις προοπτικές θα μας μιλήσει σήμερα Ούγκο Μπλάνκο, στρατευμένος σε όλη του τη ζωή με τους αγώνες των ιθαγενών λαών της Αμερικής.

Συνηθίζεται να λέει κανείς δυο λόγια για τον προσκαλεσμένο του. Εμείς διαλέγουμε να σας παρουσιάσουμε τον Ούγκο με τα λόγια του Εδουάρδο Γκαλεάνο:

Ο Ούγκο Μπλάνκο Γκαλντός γεννήθηκε δυο φορές

Στο Κούσκο, το 1934, ο Ούγκο Μπλάνκο Γκαλντός γεννήθηκε για πρώτη φορά.

Έφτασε σε μια χώρα, το Περού, χωρισμένη σε δυο μέρη.

Αυτός είχε γεννηθεί στη μέση.

Ήταν λευκός, αλλά μεγάλωσε σε ένα χωριό, το Ουανοκίτε, όπου μιλούσαν κέτσουα οι σύντροφοί του στο παιχνίδι και την περιπέτεια, και πήγε στο σχολείο στο Κούσκο, όπου οι ινδιάνοι δεν μπορούσαν να περπατούν στα μονοπάτια, που ήταν αποκλειστικά για τον καθωσπρέπει κόσμο.

Ο Ούγκο γεννήθηκε για δεύτερη φορά όταν ήταν δέκα χρονών. Στο σχολείο έμαθε νέα για το χωριό του και πληροφορήθηκε πως ο δον Μπαρτολομέ Πας είχε σημαδέψει έναν ινδιάνο κολίγο με πυρακτωμένο σίδερο. Αυτός  ο κύριος, που διαφέντευε γη και ανθρώπους, είχε σημαδέψει με φωτιά τα αρχικά του, Μπ. Π., στα οπίσθια του κολίγου, που τον έλεγαν Φρανσίσκο Σαμάτα, γιατί δεν του είχε φροντίσει καλά τα γελάδια του.

Το συμβάν δεν ήταν δα και τόσο σπάνιο, όμως αυτό το σημάδι σημάδεψε τον Ούγκο για πάντα.

Με το πέρασμα του χρόνου έγινε ινδιάνος αυτός ο άνθρωπος που δεν είχε γεννηθεί  ινδιάνος, και οργάνωσε τα συνδικάτα των αγροτών και πλήρωσε με ξυλοδαρμούς και βασανιστήρια και φυλακές και διώξεις και εξορίες την ατυχία του, που είχε ο ίδιος επιλέξει.

Σε μια από τις δεκατέσσερις απεργίες πείνας που έκανε, όταν πια δεν άντεχε άλλο, η κυβέρνησε συγκινήθηκε και του έστειλε για δώρο ένα φέρετρο.